Stel je voor, jij en een vriendin spelen een dobbelspel. Jullie krijgen elk één dobbelsteen.

De ene heeft twintig zijden, de andere tweehonderd. Op elke dobbelsteen is maar één zijde groen, de rest rood.

 

Het doel is simpel: rol zo vaak mogelijk groen.

 

De regels zijn als volgt.

Je ziet niet hoeveel zijden je dobbelsteen heeft, je ziet alleen of je groen rolt.

Als je groen rolt, wordt één van je rode zijden groen en mag je opnieuw gooien.

Rol je rood, dan gebeurt er niks en mag je weer gooien.

 

Het spel eindigt wanneer je stopt met gooien en als je stopt, verlies je.

 

Wat doe je? Je gooit.

Wanneer je rood gooit, pak je de dobbelsteen en gooi je opnieuw. Als anderen groen gooien, pak je de dobbelsteen en gooi je opnieuw.

 

Je blijft jezelf één ding vertellen: hoe meer ik gooi, hoe meer kans op groen. Eens in de zoveel tijd gooi je groen.

 

Maar naarmate er meer rode zijden groen worden, komt groen steeds vaker voor. Na genoeg worpen wordt groen gooien regelmatig.

 

Misschien gooit je vriendin een paar keer en gooit ze elke keer rood. Zij ziet jou groen gooien en klaagt dat jij vast een dobbelsteen met meer groene zijden hebt.

Misschien heeft ze gelijk, maar je hebt ook vaker gegooid.

 

In elk geval gooit zij nog een paar keer gefrustreerd en krijgt een groen. Maar zij heeft meer tijd besteed aan het kijken en klagen dan aan spelen.

Ondertussen vind jij het makkelijker worden. Zij denkt dat het spel oneerlijk is en stopt.

 

Wie had de dobbelsteen met 20 zijden en wie met 200?

 

Als je blijft spelen en vaak gooit, maakt de dobbelsteen die je krijgt niet uit. De één krijgt misschien sneller groen, de ander later.

 

Maar een dobbelsteen met een groene zijde heeft altijd kans op groen als je gooit. Je weet niet of het iemands honderdste of honderdduizendste worp is.

 

Je ziet niet hoe goed ze waren toen ze begonnen, alleen hoe goed ze nu zijn. Als je het spel begrijpt, weet je dat het niet uitmaakt.

 

Sommigen beginnen vroeg, anderen veel later. De rest klaagt aan de zijlijn over het geluk van de spelers.

 

Ze hebben geluk omdat ze spelen. En als ze rood gooien, wat gebeurt, stoppen ze niet.

 

Ze gooien opnieuw. Een andere leefstijl aanleren lijkt op dit spel. Je weet niet of het werkt tot je het probeert.

 

Je gooit misschien eerst een paar keer rood, maar als je volhoudt, krijg je groen. En als het werkt, wordt het makkelijker. Je begint het spel te begrijpen.

 

Het maakt niet uit hoeveel spelers er zijn of hoeveel zijden je dobbelsteen heeft. Je ziet twee zekerheden: hoe vaker je gooit, hoe beter je wordt en als je stopt, verlies je.

 

Dus dit is mijn belofte: Je kunt niet verliezen als je niet stopt. Verwacht vaker te verliezen dan te winnen. Maar stop niet.

 

Je zult leren, beter worden en resultaten behalen. En uiteindelijk kom je waar je wilt zijn.

 

Gooi de dobbelsteen.

 

En zo is het ook met meer energie, meer tijd krijgen en in shape komen.

 

Het lijkt soms een spel van erfelijkheid of geluk. Maar het is volhouden wat telt.

 

Blijf rollen, blijf proberen.

 

Voor die energieke ochtenden, de controle over je agenda, en je beste shape ooit. Rol de dobbelsteen, en stop niet.

 

Je kunt dit.